Photography my search, my way of staying in motion. In the last days my daughter was here in 2019, before she moved to a distant land, I reopened the door to image and expression—messily, stubbornly, in my own way.
I wandered through castles, tracing memory and heritage with my lens. Sensual and unguarded. Sharply focused. Exhibiting, yet present myself in the sparkling winter cold. Back then, meeting thousands of people. And then: carrying on.
Placing men before the female gaze, without retribution.
By early 2024, she was no longer there to witness my headstrong explorations of visual storytelling, even through the small screen. And I no longer received hers. The daily. Daily. Shattered.
And I—fragmented, in shards. Not daily, but I had to piece together what I could. Messily, stubbornly, as best I could.
A trilogy emerged, completed, surrounded by loving people, tragically beautiful, with my father’s poems as its backbone.
Now I take a different path. Perhaps gentler, less performative, yet still potent. I dissolve anger and helplessness by creating short portrait series that reveal what lingers at the edge of the light. There, once again, I find my way.
f r a g m e n t é e s
Mijn autobiografische zoektocht naar visuele verhalen en het narratief van mijn lichaam brengen in de serie Fragmentées een eerbetoon aan Feline Minne en Francesca Woodman. Het zijn zelfportretten die vertellen over lijf, huid en geheugen als consoliderende blauwdrukken van troost.
Schipperen tussen vasthouden en loslaten, tussen verleden en toekomst, tussen heel zijn en gebroken voelen.
Naakt zijn is waarheid. Elke lijn op mijn huid vertelt een verhaal. Ik leg alles bloot om met onzekerheden om te gaan, portretteer mijn lichaam om acceptatie een plek te geven. Mezelf naakt manifesteren is mijn manier om mijn huid, mijn buik, mijn altijd aanwezige omhulsel een nieuw verhaal te geven. Het is een visueel onderzoek dat al zes jaar loopt en blijft lopen.
Het blijft frustrerend hoe visuele narratieven rondom lichamen steeds opnieuw onder vuur liggen. De onevenredige verhouding tussen vrouwen die afgebeeld worden en vrouwen die zelf creëren, is nog altijd een probleem. Overal ter wereld, en ook hier, blijft de strijd voor gelijkheid een onverminderde noodzaak. Vrijheid is niet vanzelfsprekend; niet voor vrouwen, niet voor moeders, en al helemaal niet voor degenen die zich buiten de vooraf aangelegde paden bewegen. In die context sta ik stil bij mijn eigen reis:
de vrouw die ik was, de vrouw die ik ben geworden, de vrouw die mij tot moeder maakte.
Gefragmenteerde eerste stappen in bekende en onbekende landschappen. Fragmentées is een ode aan alle vrouwen die zich herkennen in deze koers. Aan zij die liefhebben, rouwen, herbeginnen. Aan degenen die verbrijzelden en weer vergroeien. Aan zij die zichzelf terug op het spoor zijn, ondanks alles. A la recherche du temps à venir. Wordt vervolgd. Want leven is doorgaan wanneer de spelregels vervagen door erosie.
’On Demand’
Op te halen tijdens de tentoonstelling vanaf juni. Of op afspraak.
boek f r a g m e n t é e s Limited, handbound numbered & signed artist edition 1/150.
28 x 22 cm 144 p. € 69,00
waarvan 50 met Fine Art Print ( te kiezen uit selectie hierboven) formaat van het boek aan € 125,00
Fine Art prints op hoogwaardig Archival Photo Paper van Hahnemühle
info eva.rossie@gmail.com
Subscribe to our newsletter.
Sign up with your email address to receive news and updates.
“Met haar exploratie van gendergelijkheid en lichamelijke expressie in de modewereld roept Eva Rossie reminiscenties op aan de krachtige beelden van Cindy Sherman. Sherman, bekend om haar zelfportretten die verschillende culturele archetypen onderzoeken, daagt conventies uit en legt de complexiteit van identiteit bloot. De combinatie van haar artistieke opleidingen en haar carrière als model zorgt ervoor dat ook Rossie als geen ander geplaatst is om emoties voor de camera te halen. Ze wil grenzen weghalen in haar zoektocht naar liefde en erkenning, zowel voor zichzelf als voor anderen. Haar werk laat zich voor mij het best omschrijven als tedere standvastigheid, een mix van erotische zachtheid met intense observatie. Wie herkent trouwens in het staatsieportret met een chiaroscuro dat weggelopen is uit het werk van Caravaggio, de kunstenaar Johan Tahon?” Door Yves Joris in The Art Couch
For Les (Dés)Habilleuses, photographer Eva Rossie was inspired by gender roles and Laarne Castle. The former inhabitants of the castle are visually explored, room by room, through her own lens of the female gaze. The dresser is the main character. Because of her rather intimate position, she used to hear and see everything. There lies a contradiction within the dresser; she was like a panoptic security camera, but she found herself in a vulnerable position at the same time. Rossie plays with the disparity between those who cover and reveal, those who see and hear everything, those who are kept small, and those who refuse the confinement of their shackles. Rossie's characters invite a contemporary view on gender, without losing sight of history, since it is precisely what has been that serves as a starting point in the search for an alternative, contemporary view of what people can be. Presented to you are layered pictures like film stills with a vulnerable edge.
i.s.m. Uitgeverij Stichting Kunstboek
